سرنوشت قاتلان امام حسین(ع)

افرادی که درقیام عاشورا امام حسین (ع) و یاران اش را با بی شرمی وظالمانه به شهادت رساندند، هرگز روز خوش ندیده و به لعنت ابدی دچار شدند، این افراد که هرگز صدای حق رانشنیدند، به بدترین و زجر آورترین شکل به هلاکت رسیدند.

به گزارش پایگاه اطلاع رسانی شبکه خبر، قاتلان سیدالشهدا (ع) به قدری در زندگی خود حرام خورده بودند که در روز عاشورا ندای "هل من ناصر ینصرنی" را نشنیدند و تمام هستی خود را فدای دنیای فانی کردند و شکست خوردند و در مقابل بزرگانی بودند و در یاری امام زمان خویش بر یکدیگر سبقت ‌گرفته، عاشقانه از حریم ولایت و حرمت فرزند رسول خدا (ص) دفاع و حمایت کردند.

دهم محرم سال ۶۱ هجری، حادثه‌ عظیم عاشورا، شهادت امام حسین علیه‌ السلام و 72 تن از یاران از جان گذشته ایشان رقم خورد. قیامی که حضرت اباعبدالله حسین (ع) برای برپایی و اقامه دین مبین اسلام، همراه خانواده خویش، حج خود را نیمه‌ تمام رها کرد و برای ادای رسالت مهمی به سوی کربلا حرکت کردند.

افراد بسیاری در واقعه عظیم عاشورا به ایفای نقش در جبهه حق و باطل پرداختند. آن‌هایی که دل در گروی محبوب حقیقی نهاده بودند، در یاری امام زمان خویش بر یکدیگر سبقت ‌گرفته، عاشقانه از حریم ولایت و حرمت فرزند رسول خدا (ص) دفاع و حمایت کردند.

اما گروهی که فریفته مال و مقام دنیوی شده بودند و پاداش دنیای فانی را به آخرت جاودان ترجیح دادند در جبهه مقابل حق ایستادند و سرنوشتی ذلت‌ بار را برای خود در دنیا و آخرت رقم زدند و به پاداش دنیوی هم نرسیدند.

با استناد به دانشنامه ۱۴ جلدی امام حسین(ع)، فهرستی از اصلی‌ترین دشمنان امام حسین (ع) و چگونگی مرگ آنان تهیه شده است که در جدول زیر ارائه می‌شود:

نام،     نقش وی در کربلا، سرانجام و چگونگی مرگ

شمر بن ذی‌الجوشن،  نقش‌آفرین اصلی جنایات کربلا،   صدور دستور یورش همه جانبه به امام حسین(ع) و یارانش،   دستگیری توسط مختار ثقفی،  گردن زدن او و انداختن وی در روغن داغ

محمد بن اشعث بن قیس،  نقش‌آفرین و فراهم کننده حوادث روز عاشورا،  فرمانده نیرویی بود که مسلم را دستگیر کردند،  روز عاشورا در پی نفرین امام حسین(ع) عقرب سیاهی او را نیش زد و با خواری تمام مُرد

عبید الله بن زیاد، در حادثه کربلا، همه جنایت‌ها به دستور مستقیم عبیدالله تحقق یافت و بعد از یزید بیشترین نقش را در فاجعه عاشورا داشت،     چکیدن قطره خونی از سر مبارک امام حسین(ع) بر ران او و باقی ماندن آن زخم تا آخر عمر، جسدش توسط ابراهیم بن مالک اشتر به آتش کشیده شد.

یزید بن معاویه، چوب زدن بر دندان‌های مبارک امام حسین(ع)    هنگام رقص و مستی به زمین خورد و مغزش متلاشی شد و صورتش همچون قیر، سیاه شد.

سنان بن انس، نقش مؤثری در کشتن اباعبدالله الحسین(ع) داشت    زبانش گرفت، عقلش زائل شد و با وضع ناگواری هلاک شد.

عمر بن سعد،  مجرم شماره سوم فاجعه کربلا و فرماندهی عملیات کربلا را بر عهده داشت    به دستور مختار ثقفی به قتل رسید و سرش از تن جدا شد.

حرملة بن کاهل، پرتاب تیر بر گلوی علی‌اصغر(ع)    مختار ثقفی دستور داد تا بدنش را تیرباران کنند.

حصین بن نُمیر، فرمانده تیراندازان لشکر عمر بن سعد و تیراندازی به امام حسین(ع)    ابراهیم بن اشتر جسد او را سوزاند و سرش را برای مختار به کوفه فرستاد، سر او در مکه و مدینه آویزان ماند تا درس عبرتی برای دیگران باشد.

مالک بن نُسیر کِندی، فرود آوردن ضربه بر فرق مبارک سیدالشهدا(ع)، قطع دستانش توسط همسرش و تا آخر عمر فقیر ماند.

زرعه دامی، از قاتلان امام(ع)    هنگام مرگ از گرمای شکم و سردی پشتش صیحه می‌زد و می‌گفت به من آب دهید.

محمد بن اشعث، هتک حرمت امام حسین(ع)، توسط نیش عقرب در هنگام قضای حاجت مُرد.

عبدالله بن حَوزه، تیراندازی به سوی لشکر ابا عبدالله(ع)، قطع پای راست او توسط مسلم بن عوسجه، اسب با حرکت تند، سر او را به هر سنگ و کلوخی کوبید تا به دوزخ رفت.

شبث بن ربعی،  با شمشیر به صورت مبارک امام حسین(ع) زد    ابراهیم بن مالک اشتر آنقدر ران‌هایش را برید تا مرد. سپس سرش را جدا و جسدش را سوزاند.

ابحر بن کعب، برداشتن مقنعه حضرت زینب(س) و کشیدن گوشواره از گوش ایشان، ابراهیم بن مالک اشتر، دست و پاهایش را قطع کرد، چشم‌هایش را از حدقه درآورد.

شرحبیل،     از پشت بر صورت امام حسین(ع) زد،     مختار او را با آتش سوزاند.

عمروبن حجاج،  در روز عاشورا آب را بر روی اباعبدالله الحسین(ع) و یارانش بست،  امام(ع) را خارج شده از دین نامید، و از جمله حاملان سرهای شهداء به کوفه بود    به نفرین امام حسین(ع) گرفتار و از شدت تشنگی در بیابان هلاک شد.

احبش بن مرثد(اخنس)، با اسب بر بدن مبارک امام حسین(ع) تاخت و عمامه حضرت را به غارت برد،  پس از واقعه عاشورا وقتی در صحنه جنگ ایستاده بود، تیری از کمان، رها و به قلبش اصابت کرد و مرد.

عبدالله بن ابی حُصین،     آب را بر سیدالشهداء(ع) بست و با بی‌شرمی به امام گفت: ای حسین! به خدا سوگند، جرعه‌ای از آب نخواهی چشید تا از تشنگی بمیری، به نفرین امام حسین(ع) مبتلا و به بیماری استسقاء گرفتار شد، هرچه آب می‌نوشید تشنگی‌اش برطرف نمی‌شد تا اینکه هلاک شد.

بَجدل بن سُلیم، انگشت مبارک امام(ع) را برای در آوردن انگشتر برید، مختار او را دستگیر، دست و پاهایش را برید آنقدر در خون غلتید تا هلاک شد.

اسحاق بن حَیوه حضرمی، داوطلبانه بر پیکر امام حسین(ع) تاخت و پیراهن حضرت را به غارت برد    با پوشیدن پیراهن اباعبدالله(ع) به مرض پیسی مبتلا شد، و موهایش ریخت، توسط مختار دستگیر شد و دستور داد بر بدنش تاختند تا به هلاکت رسید.