فرید زکریا، مجری شبکه سی ان ان و کارشناس سیاسی مشهور آمریکایی با نگاهی غربی و جنگ طلبانه و ضد ایرانی می گوید: جهان گزینه ای به جز معامله با ایران ندارد.

  به نقل از روزنامه آمریکایی «واشنگتن پست»، زکریا می نویسد، افراد زمانی که به افکار خود درباره معامله هسته ای ایران شکل می دهند، به درستی بر جزئیات تمرکز می کنند، با این حال صرف نظر از اینکه آیا توافقی که برنامه هسته ای ایران را محدود و نظارت می کند، قابل قبول است یا نه، باید به این اندیشید که چه گزینه های دیگری به طور جدی در این راه وجود دارد.

نخست بازگشت به تحریم ها؛ بیایید تصور کنیم کنگره آمریکا توافقی را که در ماه ژوئن به دست می آید، رد کند. چه اتفاقی خواهد افتاد؟ رژیم کنونی تحریم ها علیه ایران کاملا بی سابقه است؛ رژیمی که در آن همه قدرت های اصلی جهان و همسایگان ایران حضور دارند. تحریم ها نوعا با گذشت زمان سست تر می شوند.

اگر دیگر کشورها باور کنند که ایران پیشنهادی قابل قبول را ارائه کرده و ‌آمریکا آن را رد کرده است، بعید است که به همکاری در یک رژیم تحریمی شدید ادامه دهند. بیشتر تحقیقات نشان می دهد جنبه های چندجانبه تحریم هاست که آنها را علیه ایران موثر می سازد.

کشورها مشتاق اند از ایران نفت خریداری کنند، زیرا این کشور آماده است با قیمت هایی تخفیف یافته به آنها نفت بفروشد. چین در این میان نقش اساسی دارد. در حالی که غرب ایران را تحریم کرده، این کشور روابط مالی خود را با چین گسترش داده است. مطالعه نشان داد چین بیش از سال های اخیر به بزرگ ترین مصرف کننده نفت ایران و عمده ترین شریک تجاری آن تبدیل شده است. این موسسه گزارش می دهد، «چین اقدام غرب در منزوی کردن ایران را فرصتی برای شکل دادن به رابطه ای ویژه با این کشور می بیند.»

از سوی دیگر اگر امکان حفظ تحریم ها وجود داشته باشد، ایران با مشکل رو به رو خواهد بود. قیمت های نفت نصف شده است و ایران منابع مالی خود را در سوریه و عراق (و یمن) از دست می دهد. ایران یک کشور ملی گرا و مغرور است. این کشور در گذشته در برابر چالش جنگ عراق و هشت سال درگیری بی رحمانی و حملات شیمیایی آن ایستاد و نیم میلیون کشته داد، اما در عین حال مشکل ادامه تحریم ها جدی خواهد بود.

آیا ادامه تحریم ها فعالیت های هسته ای ایران را متوقف خواهد کرد؟ این  امر بسیار بعید است؛ ایران به مدت دو دهه با وجود همه تحریم ها فعالیت های هسته ای خود را گسترش داده است. این کشور در سال 2003 کمتر از 200 سانتریفیوژ داشت، امروز 19000 سانتریفیوژ در اختیار دارد. تحریم ها اکنون شدیدتر شده، اما تاسیسات هسته ای ایران نیز گسترده تر است. به یاد داشته باشیم که ایران از اوایل دهه 1950 تمایل جدی به یک طرح هسته ای را نشان داد. این کشور اکنون هزاران دانشمند و تکنسین هسته ای دارد که در این حوزه فعالیت می کنند.

به این ترتیب ما به راه حل دوم می رسیم که حمله نظامی است. برخی افراد از حمله به ایران نظیر حمله اسرائیل به راکتور عراق در سال 1981 و تاسیسات سوریه در سال 2007، سخن می گویند. اما این دو، تاسیساتی منفرد بودند. ایران برخلاف این دو کشور، بازار هسته ای وسیعی دارد که متشکل از چندین مرکز است که در سراسر کشور گسترده اند. برخی از این تاسیسات به مراکز پرجمعیت نزدیک اند. آمریکا می تواند با موفقیت با ایران وارد جنگ شود.

تاثیر چنین حمله ای چه خواهد بود؟ زمانی که یک کشور به دست خارجی ها هدف حمله قرار می گیرد، مردمش پشت رژیم متحد می شوند. جمهوری اسلامی نیز احتمالا همراهی داخلی را به دست می آورد. این کشور همچنین به روش های مختلف و با کمک متحدان خود در افغانستان، عراق،‌لبنان، و نقاط دیگر، به این حملات پاسخ می دهد. همچنین ممکن است حملاتی علیه نیروهای آمریکایی یا متحدان آمریکا وجود داشته باشد.

این حمله همچنین زمینه ساز از دست رفتن ائتلاف بین المللی علیه ایران می شود. روسیه و چین و برخی کشورهای دیگر آن را محکوم خواهند کرد. ایران قربانی یک تهاجم بی علت دیده خواهد شد. تحریم ها از دست خواهد رفت. فعالیت های هسته ای این کشور از بین می رود اما ایران برای بازسازی آن سرمایه گذاری خواهد کرد. حتی با وجود تحریم های فعلی، ایران مایل است دهها میلیارد دلار درآمد نفتی داشته باشد که بسیار فراتر از حد مورد نیاز برای بازسازی تاسیسات این کشور است.

این کارشناس در ادامه با ادعای نظامی بودن فعالیت های هسته ای ایران می افزاید: در نهایت تهران به محض اینکه هدف حمله قرار گیرد به بازدارندگی در برابر حملات بعدی خواهد اندیشید و به سرعت به سمت سلاح هسته ای حرکت خواهد کرد.

جان بولتون، نماینده سابق آمریکا در سازمان ملل متحد، در سرمقاله جنگ طلبانه خود استدلال می کند حملات نظامی «باید با کمک های مختلف آمریکا به مخالفان ایرانی همراه باشد تا زمینه تغییر رژیم تهران را فراهم کند.» حال آنکه بمباران و بعد تهدید موجودیت جمهوری اسلامی، دقیقا تاثیر معکوس را بر جا می گذارد و این دولت را در داخل با یک منطق محکم برای دستیابی به بازدارندگی هسته ای، تقویت می کند.